● Dolar yükseldi,zamlar geldi. Zengin daha zengin oldu,fakir daha fakirleşti. Toplumun yüzü gülmüyor,insanlar selamlaşmaktan bile uzak hale geldi.
● İşsiz işsizlikten;çalışan işin ağırlığından,iş yerinde yapılan mobbinglerden şikayetçi
●Evlisi geçim zorluğundan;bekarı yalnızlıktan,hayat pahalılığı yüzünden yuva kuramamaktan şikayetçi
●Kimi ailesiyle mutsuz,kimi ailesizlikten,kimi sevgisizlikten...Sosyal medyadaki şatafatlı hayatlara özentilik var;bunun yanında haksızlık,hadsizlik düşünceleri.
●En önemlisi de insanın kendini özgür hmemesi,kendi hayatını belirleyememesi. Çünkü kendi yaşamı hakkında karar alması sürekli engellenen bireylerden mutlu bir toplum beklenemez,geleceği iyi bir halde şekillendirmeleri zorlaşır.
●Mutsuzluk toplumsal tolerans düzeyini de düşürüyor. İsteniliyor ki herkes kendi gibi düşünsün,aynı siyasi görüşü benimsesin,hayata aynı bakış açısıyla baksın. Bunu başaramadığından birbiriyle görüşmeyen eş,dost,akraba,komşular oluşuyor. Birbirimizi olduğumuz gibi kabul etmediğimizden dolayı mutsuz oluyoruz.
●İnsan hayatta sonsuz mutluluk ister fakat bu dünyada mümkün değildir. Sürekli değişen istekler ,arzular,beklentiler insanı daima doyumsuz ve mutsuzluğa sürükler. Hiçbir şey insanı tam anlamıyla tatmin etmez,etmeyecektir de
●İnsanı bu hayatta demoralize eden kişiler ya da olaylar mutlaka olacaktır. Mühim olan inancımızı ve umudumuzu kaybetmeden,insanlığımızı yitirmeden,mutsuzluğa bürünüp mutsuzluk halini kronikleştirmeden mutluluk için çözüm üretme çabasında olmalı ve her anımızdan,her halimizden kendimize mutluluk payı çıkarmalıyız. Mutsuzlukların toplumumuzda birlik ve beraberliği yok etmemesi dileğiyle